Belgen in het buitenland: Tom Schotte wint Europese Grand Prix Cambridge

28 februari 2016

In Cambridge vond afgelopen weekend het tweede internationale Othellotoernooi van het jaar plaats. De Europese Grand Prix, waar dit toernooi deel van uitmaakt, had in Rome reeds zijn eerste toernooi achter de rug. Hierna verplaatste het Othellocircus zich naar het Verenigd Koninkrijk. Twee Belgen maakten de oversteek: Belgisch kampioen Tom Schotte en Michael May. Exact dezelfde delegatie als twee jaar terug. In 2014 eindigden zij respectievelijk 7e en 15e. Een verslag.

Prachtige locatie

In totaal verzamelden 19 spelers in de "Old Combination Room" van het prestigieuze Trinity College. Om daar te komen moesten we via de Porters Lodge de binnenplaats over (niet over het gras lopen!) en mochten we de bordjes "tourists only" negeren. Er werd uitdrukkelijk vermeld dat we het meubilair en de schilderijen in dezelfde staat moesten achterlaten. De locatie werd, net als de voorbije jaren, geregeld door Imre Leader. Hij is dan ook een fellow van Trinity en geeft les aan dit college. Bij het verlaten van de officiële paden staat er vaak een bewaker te waken. "Excuse me, are you members of Trinity?". "No we aren't, but we are friends of Mr. Imre Leader and we are here for the Othello tournament". Waarna we telkens onze weg mochten vervolgen. In Trinity hangt altijd een speciale sfeer. Bij het binnenkomen van de inkomshal kan je links de trap op naar de Old Combination Room, maar kan je ook rechts binnengluren in de enorme Harry Potter-achtige eetzaal.

Indrukwekkend deelnemersveld

Het deelnemersveld was ook dit jaar om duimen en vingers vanaf te likken. Twee records werden makkelijk verbroken:

• Takuji Kashiwabara (9), Imre Leader (5), Marc Tastet (4) en Graham Brightwell (2) totaliseren samen 20 Europese titels. Sinds 1986 werden 30 titels toegekend. Dit betekent dat 2/3e van alle titels aanwezig was.
• Deze spelers totaliseren samen 60 individuele zeges. Samen Met Tom Schotte (2) en Roel Hobo (1) kwamen ze samen aan 63 zeges, waarbij er op heteinde van het weekend zeker nog ééntje bijkwam. Die 64 zeges zijn beter dan de 60 die de Europese Grand Prix van Gent in 2015 kon verzamelen. Op 188 georganiseerde toernooien is dit dus ruim 1/3e.

Vooral de verschijning van Graham Brightwell, met 12 overwinningen en 2 eindzeges, was een verrrassing. Zijn laatste deelname aan een groot internationaal toernooi was het Wereldkampioenschap van 2007 en daarvoor de Europese Grand Prix van Parijs in 2005. In dat jaar werd hij ook Europees kampioen. Zijn niveau was dan ook een compleet raadsel voor zijn tegenstanders.

De winnaar van het toernooi in Rome, Francesco Marconi, was niet aanwezig. Marc Tastet (3e) en Takuji Kashiwabara (9e) maakten wel de dubbel. Samen met Imre Leader en Graham Brightwell vormden zij de favorieten voor dit toernooi. Een groepje van vier spelers volgde erna: Roel Hobo, Tom Schotte, Jan de Graaf en Guy Plowman. Spelers met af en toe een uitschieter, maar geen constant hoog niveau. Daaronder had je dan een groepje van drie gevorderden: Ben Pridmore, Roy Arnold en Michael May die het elk van de 8 hoger geplaatsten moeilijk zou kunnen maken. De andere acht spelers waren in principe van minder niveau, waaronder zes kinderen van 8 tot 14 jaar jong.

Drie met drie op drie

Het toernooi zelf dan: de Belgen startten voortvarend met 2/2, weliswaar met overwinningen tegen spelers uit het onderste groepje. Maar niet getreurd: in ronde 3 werd het niveau van de tegenstand opgevoerd. Tom verloor tegen Takuji Kashiwabara (18-46) en Michael kon niet op tegen Graham Brightwell (46-18). Meteen een geslaagd weekend voor Michael: hij wilde zeker en vast tegen Graham Brightwell spelen. Ondertussen waren er wel al wat topduels geweest. Graham Brightwell had Marc Tastet reeds geklopt in een amusante partij: de Brit had een winnende bordpositie, maar te weinig tijd voor zijn laatste zet. Gelukkig voor hem had de Fransman ook geen tijd om de voorlaatste zet uit te voeren... Maar dat had Graham Brightwell pas door na afloop van de partij. In de tweede ronde had Takuji Kashiwabara ook al tegen Imre Leader gewonnen. Na drie ronden, drie spelers met drie uit drie: Takuji Kashiwabara, Graham Brightwell en Roel Hobo (die weliswaar nog niemand uit de hoogste groep had geloot).

Belgisch team op kop

In de vierde ronde scoorden de Belgen opnieuw maximaal: Michael nam de maat van Mark Plowman, een jonge doch goed spelende 9-jarige, terwijl Tom een lastige partij speelde tegen Ben Pridmore. Die laatste is al verschillende malen wereldkampioen memory geweest. In deze discipline moet men onder meer random woorden/getallen en volgorde van speelkaarten memoriseren. Hij onthoudt bijvoorbeeld 930 binaire cijfers binnen 5 minuten. Indrukwekkend.

Op weg naar de finale

's Morgens nam Tom nog snel de tijd om wat mogelijke sequenties door te nemen voor zijn partij tegen Imre Leader. DroidZebra is een ideale app voor Android om dit te doen. En het wonder geschiedde: één van die sequenties kwam naadloos op het bord. Een identieke sequentie als een partij uit 2010 in Kopenhagen, waar Tom al snel de fout in ging. Maar deze keer niet: er werd feilloos gespeeld en zelfs een perfect spel afgeleverd. Imres complimenten op zet 22 "what an excellent move you just made" waren gemeend, maar achterhaald. Tom wist op dat moment nog altijd wat de beste zettenreeks was. De weg naar een finale lag voor het grijpen... Michael probeerde Toms weg naar de finale wat makkelijker te maken, maar wist Takuji Kashiwabara niet te bedreigen. Ook Marc Tastet won zijn partij (tegen Roel Hobo) en Graham Brightwell speelde slechts gelijk tegen Roy Arnold. Het ideale scenario voor een Belgisch sprookje zette zich door.

In de negende ronde won Tom vrij eenvoudig van Jan de Graaf, terwijl Michael May naar onder werd geloot tegen Jessie Plowman. Ook Takuji Kashiwabara en Marc Tastet wonnen vlot hun partij. De tiende ronde leverde wél suspens op. Terwijl zowel Tom (tegen Michael) en Marc Tastet (tegen Ben Pridmore) opnieuw een partij naar hun hand zetten, vond Jan de Graaf een winnende sequentie tegen Takuji Kashiwabara. Echter vertikte hij het de killer move te spelen. Achteraf wist hij ons te vertellen dat 'zijn dochter zelfs de winnende zet had gevonden'. Zonde, maar Takuji Kashiwabara bleef op koers voor de finale dankzij een beter stenenaantal tegenover Marc Tastet. De elfde ronde was een formaliteit: Tom zweette heftig, maar won al bij al vlot van Roy Arnold terwijl de Fransen ook hun 9e winstpunt wisten te verzamelen. Michael stond na 10 rondes op gelijk puntenaantal met Jan de Graaf en had dus 50% op een bye, die hij jammer genoeg ook kreeg. Hierdoor scoorde hij wel een zesde winstpunt en eindigde zo voor het eerst in de top 10 van een EGP-toernooi op een 7e plaats. Zonder die bye was het waarschijnlijk ook wel gelukt, omdat een loting tegen een zwakkere tegenstander het meest waarschijnlijk was. Tom plaatste zich dus voor de finale met 10/11 en dat tegen Takuji Kashiwabara die Marc Tastet afhield op stenenaantal. Dankzij een winst tegen Imre Leader in de laatste ronde wist Roel Hobo zich nog voor voor de play-off te plaatsen tegen de onfortuinlijke Marc Tastet.

De finales

Geen stapje in de wereld, wat het oorspronkelijke plan was op zondagnamiddag, maar een mogelijk slopende finale stond op het menu.

Tom schrijft:
Takuji en mezelf spelen een zestal verschillende openingen als we tegen elkaar komen te staan. Vaak dezelfde opening, met onderweg een twist die de opening een hele andere insteek geeft. Sommige van deze varianten worden door verschillende spelers op het bord gelegd, maar andere varianten worden zelden of nooit gespeeld. Wegens een gebrek aan oefening en studie de voorbije jaren, blijven we dan ook in die openingen hangen. Al moet ik toegeven dat er de laatste 2-3 jaar wel een aantal mini-varianten verder zijn uitgediept. Hoe hij tegen dit alles aankijkt, geen idee. Wat ik wel vaak merk, is dat er in het middenspel altijd wel een moment komt waar ik een kans krijg. Voor dit toernooi stond ik 1 op 3 tegen Takuji (8 zeges, 16 nederlagen en 1 gelijkspel), dus sowieso begon ik als underdog in de finale. Door mijn leidersplaats in de voorronde mocht ik kleur kiezen en koos intuïtief voor wit. Zaterdag had ik tegen Takuji mijn enige verliespartij geleden en speelde ik ook met wit. Ik koos deze keer voor een andere variant, die ik even snel had bekeken op DroidZebra.

Finalepartij #1

De eerste partij liep tot en met zet 26 in book. Hierna toverde Takuji een alternatieve minzet uit zijn hoge hoed en begon onze partij echt. Ik had me voorgenomen tijdens de finales flink door te spelen om genoeg tijd over te houden voor het eindspel. Het was dus een kwestie van het middenspel te overleven. Echter ik maakte de zetten erna wat kleine foutjes en op het einde één grote fout. Hierdoor stond ik blijkbaar op zet 38 al -24. Iets wat we beiden niet zo gezien hadden, want Takuji speelde een veel slechtere zet (slechts +2 of +4). Na wat over en weer geneuzel begon Takuji met een +12 aan het eindspel (zet 43) en maakte ik zelf geen enkele fout meer. Mijn tegenstander verzuimde het om zijn voorsprong te consolideren en was volgens mij meer op zoek naar een zekere winst. Die vond hij ook: 33-31. Al bij een meevaller: op zet 39 ontsnapt aan een hopeloze partij en uiteindelijk nog het maximale eruit gehaald. Eén nadeel: ik moest de volgende twee spellen winnend afsluiten. Dat was toch wat ik op dat moment dacht.

Finalepartij #2

De tweede partij was ook een meevaller: Takuji met wit speelde perfect dezelfde opening als Imre Leader in ronde 8 eerder die dag. Dat spel had ik winnend afgesloten zonder één enkele fout te maken. Het vertrouwen zat dus meteen goed. Tot zet 20 ging het spel op dezelfde manier verder, maar toen Takuji varieerde wist ik nog altijd hoe het verder moest. Pas op zet 25 moest ik rol lossen en kwam ik licht op achterstand te staan. Toch zag ik de bui al hangen, want ik voelde meteen dat één foutje fataal zou zijn voor de afloop van die partij én de finale. Ergens tussen hangen en wurgen worstelde ik me tot zet 39, waar Takuji een fout maakte en me een winst gaf. Ik weigerde beleefd zijn aangeboden mogelijkheid en speelde prompt opnieuw een verliezende zet (-4 ipv +4). Op zet 43 twijfelde ik vrij lang om een lastige diagonaal te pakken, waar hij niet meer op zou kunnen zonder hoeken weg te geven. Dit bleek ook de beste zet te zijn. Ik speelde deze echter niet omdat ik echt niet kon zien te waar het leidden kon. Gelukkig was mijn alternatief (-6) niet de slechtste zet, maar het vervolg was vrij logisch. Op zet 46 speelde Takuji echter een heel natuurlijke zet, maar die was slechts +2. Voor mij gevoel stond ik op dat moment nog altijd op verlies (net als het gehele spel in feite). Ik probeerde te tellen, maar de logische lijnen gaven me steeds een verlies. Ook omdat die lijnen voor Takuji mij heel logisch leken, opteerde ik ervoor om verwarring te zaaien en om op zet 51 een vrij open x-square te spelen (voor zover dat nog kan op zet 51). Deze bleek achter -4 te zijn, maar wel de beste keus. Want Takuji weigerde de aangeboden hoek (en zijn 23e zege in een toernooi van de Europese Grand Prix), maar koos ervoor om een remisezet te spelen. Nu moet ik wel grif toegeven dat mijn telcapaciteiten mij in de steek hadden gelaten. Bij het einde van de partij dacht ik dat ik hooguit 30 of 31 stenen had. Het bleken er 32 te zijn... Met als gevolg een derde partij. Ik moest gewoon 33 stenen halen in die laatste partij om de eindzege te veroveren.

Finalepartij #3

Slechts vijf minuten pauze, maar toch even de tijd genomen om het spel te bekijken. Ik had gezien waar ik als eerste de fout was ingegaan. Dat zou me niet meer overkomen. Takuji mocht kleur kiezen in het laatste spel en hij koos voor wit. Tot mij eigenste verbazing speelde hij precies dezelfde opening als in het tweede spel. Meer nog: hij volgde de sequentie die Imre Leader speelde nog een zet langer. Toen dacht ik al: één steen meer halen moet toch mogelijk zijn. Takuji speelde het spel iets minder vlot dan in het eerste spel, waar ik de eerste fout maakte. Nu had ik het gevoel dat hij de eerste fout had gemaakt, want op zet 30 kreeg ik toch de idee dat ik toch op voorsprong stond. Zeker toen hij op zet 32 en 34 een gebied van 7 stenen afsloot, begon het te kriebelen. Parity is belangrijk en als ik een manier kon vinden om de rest uit te spelen zonder aan dat gebied van 7 te raken, kon ik in beide zetten de laatste zet houden. Het spel zette zich verder en op zet 40 verraste Takuji me enigszins met een x-square. Als Takuji het spel complexer maakt, dan staat hij vast en zeker achter. Mij leek het ook gewoon de beste zet te zijn. Om terug te komen op dat afgesloten gebied van 7: dat was er nog steeds. Ook nog na Takujis zet 44. Echter om die parity te houden moest ik een hoek weggeven en veel meer stenen. Het probleem was dat ik één zet niet zag om parity in beide gebieden te houden. Beginnende wazigheid door toenemende stress, zeg maar. Ik koos voor een veiligere optie, die maar één steen slechter was dan het parityplan (+8 ipv +10). Een meesterplan ontvouwde zich en ik voelde me redelijk veilig, maar toch ietwat onzeker. Zet 48 maakte alles nog wat meer complex na nog een x-square van mijn tegenstander. Parity zou ik zeker al niet meer hebben op het einde, maar hopelijk wel minstens 33 stenen. Ik besloot te gaan tellen, want ik had nog bijna 10 minuten op de klok. Mijn gevoel was dat ik me begon kapot te stressen wat me zeker zuur ging opbreken. Tellen beschouwde ik als een soort rustmoment. Mijn eerste lijn die ik telde bevatte een tussenzet die de zaken een stuk eenvoudiger maakte. Ik besloot die lijn door te tellen en mij leek het 34 of 33 te gaan worden. Genoeg voor mij om die lijn te spelen. De vervolgsequentie was erg logisch: ik nam telkens een hoek met veel stenen en Takuji nam veel stenen terug. Er werd niet meer getwijfeld en de laatste zetten werden vlot doorgespeeld. Met een 31-33 in mijn voordeel als resultaat! Spanning troef dus. Dankzij mijn winst in de voorronde en het perfect gelijke spel in de finale (33-31/32-32/31-33), kon ik het meest prestigieuze EGP-toernooi op mijn erelijst schrijven! Altijd mooi genomen zonder voorbereiding en/of ambitie.

Afsluiting

Toen begon de prijsuitreiking: Marc Tastet had Roel Hobo verslagen in de play-off waardoor hij net als in Rome de derde plaats kon claimen. Takuji werd gehuldigd als tweede en Tom als winnaar. Zonder trofee weliswaar, want deze waren jammer genoeg niet voorzien. De avond werd ingezet bij een obscure Mexicaan waarna werd afgesloten op het Belgisch appartement. Bij Tom begon het idee al te rijpen om ook het volgende toernooi van de Europese Grand Prix mee te pikken in Sint-Petersburg. Een leidersplaats in de belangrijkste Europese competitie geef je natuurlijk niet zomaar uit handen!

• Volledige uitslag
• Verslag op OthelloNews
• Tom Schotte en Dimitri Vaes nemen deel aan Europese Grand Prix van Praag in 2015
• Tom Schotte en Michael May nemen deel aan Europese Grand Prix van Cambridge in 2014